Δὲν ξέρω γιατί μοῦ ζητήθηκε νὰ πῶ δυὸ λόγια στὴν ἰατρικὴ τούτη σύναξι. Καὶ δὲν ξέρω πῶς πείστηκα καὶ τὸ δέχτηκα.
Φώς Χριστού φαίνει πάσι
Μέσα στό φῶς τοῦ μεσημεριοῦ, κοντά στή Δαμασκό, ἐξαίφνης (Πράξ. 22.6), μιά ἔκρηξη οὐράνιας φωτοχυσίας τυφλώνει τόν διώκτη τοῦ Χριστοῦ Σαῦλο, καί τόν μετατρέπει στόν κορυφαῖο ἀπόστολο Παῦλο.
Πᾶν μέτρον ἄριστον.
Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισκέφθηκε τὴν Ἀθήνα καὶ βρῆκε τὴν πόλι "κατείδωλον", γεμάτη σεβάσματα πρὸς τοὺς θεούς, ἔνοιωσε καὶ χαρακτήρισε τοὺς Ἀθηναίους ὡς τοὺς δεισιδαιμονεστέρους
Οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας τιμῶνται καὶ γνωρίζονται ὡς οἱ μεγάλοι φωστῆρες ποὺ λειτουργικὰ μᾶς ἀποκαλύπτουν ὅτι «φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι».
῾Η πορεία πρὸς ᾿Εμμαοὺς καὶ ἡ συνοδοιπορία τοῦ Κυρίου μὲ τοὺς δύο μαθητὲς εἶναι ἐν σμικρῷ μιὰ παρουσίασι τῆς ὅλης ἐπὶ γῆς πορείας Του.
῞Ενας παλιὸς καραβοκύρης μοῦ ἔλεγε: «Εἴχαμε τότε τὰ ἱστιοφόρα. Καὶ δὲν φοβό-μασταν τὴν ἀνοιχτὴ θάλασσα, γιατὶ τὸ πανὶ κρατοῦσε τὸ καράβι, καὶ ἔπαιζε μὲ τὸ κύμα.