῾Ο ᾿Αββᾶς ᾿Ισαὰκ ὁρίζει ἕνα χῶρο δυσπερίγραπτο, ἂν ὄχι ἀπερίγραπτο. Εἶναι τὸ μυστήριο τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ὅπως βιοῦται σήμερα ἀπὸ ἕναν ἅγιο ὥριμο, ὁλοκληρωτικὰ μεταμορφωμένο, ποὺ ὄχι μόνο βλέπει τὴν ἰσχὺ τῶν κτισμάτων καὶ τῶν ἀθεάτων τὰ κάλλη, ἀλλὰ ἔχει τὴ δύναμι, καθ᾿ ὁμοιότητα Θεοῦ, νὰ δημιουργῆ, ὅπως λέει ὁ ἴδιος, νέους κόσμους.
Απόσπασμα βιβλίου
Τώρα καὶ πολλὲς δεκαετίες γίνεται λόγος γιὰ μιὰ μεγάλη Σύνοδο ποὺ ἑτοιμάζεται. Κάποιοι λένε νὰ μὴν γίνη. Ἄλλοι προβληματίζονται γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ ὀνομαστῆ ἢ ποιά εἶναι τὰ θέματα ποὺ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίση.
Τὸ δωδεκάορτο τοῦ Σταυρονικήτα εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς τελευταῖες ἐργασίες τοῦ Θεοφάνη καί κορυφαία στιγμὴ στὴν ἱστορία τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰκονογραφίας.
Τὸ δωδεκάορτο τοῦ Σταυρονικήτα εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς τελευταῖες ἐργασίες τοῦ Θεοφάνη καί κορυφαία στιγμὴ στὴν ἱστορία τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰκονογραφίας.
ΣΥΧΝΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ· ΜΗΠΩΣ ὅλο αὐτὸ ποὺ ὀνομάζομε νεοελληνικὸ πολιτισμὸ (ἤθη, ἔθιμα, παιδεία, ἀγωγή...) ἦταν κάτι καλό, εἶχε πράγματι ἀξία, ἀλήθεια καὶ ἑνότητα, ἀλλὰ ἦταν γιὰ μιὰ ἐποχὴ ποὺ πέρασε;
Ὁ Ἄγιος Ἰωάννης φωτίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς ἀστέρας ἀειλαμπής. Εἶναι ἄνθρωπος ταλαντοῦχος καὶ τολμηρός. Ἔχει ἔμφυτο τὸ χάρισμα τοῦ ρήτορα καὶ τοῦ λογοτέχνη. Δὲν τὰ καλλιεργεῖ γιὰ νὰ διακριθῆ καὶ νὰ δοξασθῆ στὸν χῶρο τῆς φθορᾶς.
Ὅλος ὁ κόσμος τὸν γνώρισε ὡς ἕνα δῶρο τοῦ οὐρανοῦ στὴ γῆ. Ἦλθε καὶ ἔφυγε, ἀφήνοντας γιὰ πάντα τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη.
Πολλὲς δεκαετίες πέρασαν γιὰ νὰ γίνη ἡ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Κάποιοι δὲν θεωροῦσαν ἀπαραίτητη τὴ σύγκλησί της. Ἄλλοι προβληματιζόταν γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ ὀνομαστῆ ἢ ποιὰ θέματα πρέπει νὰ ἀντιμετωπίση.
Ἡ θεία Λειτουργία τοῦ μεγάλου Βασιλείου καὶ ἡ θεία Λειτουργία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, μαζὶ μὲ τὶς θεολογικὲς ὁμιλίες τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, μᾶς εἰσάγουν στὸ μυστήριο τῆς Τριαδικῆς Θεότητος καὶ μᾶς φωτίζουν τὸ νόημα τῆς ζωῆς.
Ὅταν κάποιος θέλη νὰ μιλήση γιὰ ἕνα Ἅγιο ὁλοκληρωτικὰ δοσμένο στὸν θεῖο ἔρωτά του, δειλιάζει συστελλόμενος, ὡς ἀνάξιος καὶ ἀναρμόδιος. Ὅταν θέλη νὰ μιλήση γιὰ τον Ἀββᾶ Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ντοστογιέφσκι, νοιώθει ὅτι σύντομα πρέπει νὰ σταματήση, γιὰ νὰ ἀφήση νὰ δοθῆ ἡ δική τους μαρτυρία.