Οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας τιμῶνται καὶ γνωρίζονται ὡς οἱ μεγάλοι φωστῆρες ποὺ λειτουργικὰ μᾶς ἀποκαλύπτουν ὅτι «φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσι».
Πλησιάζοντάς τους βρίσκεις τὴν πηγαία προσφορὰ τῆς ἀλήθειας ποὺ ἐλευθερώ-νει. Βρίσκεις τὴ ζωή, τὴν εἰλικρίνεια, τὴν ἐξομολόγησι, τὴν ταπείνωσι, τὸν πλοῦτο τοῦ πνεύματος, τὴν ἀνάληψι τῆς σαρκός, τὴ μεταμόρφωσι τοῦ κόσμου, τὸν φωτισμὸ τοῦ ἀ-διαφανοῦς, τὸ νόημα τοῦ ἀσημάντου, τὴ χάρι τῆς αἰωνιότητος ἁπλωμένη στὸ καθημε-ρινὸ καὶ συνηθισμένο, τὴν καταξίωσι τοῦ ἀνθρώπου, τὴν πυρένδροσο κάμινο τῆς θεί-ας Λειτουργίας, ὅπου τὰ πάντα ἔχουν γεμίσει ἀπὸ φῶς ποὺ τὰ μεταμορφώνει: Τὰ κάνει ὅλα φωτιά. Τὰ κάνει ὅλα δροσιά. Αὐτοί, ὡς πλήρεις Χάριτος, κινοῦνται ἐλεύθερα. Μι-λοῦν προσωπικά. Σκορποῦν εὐλογία. ᾿Ανέχονται ὅλους (μέσα στὴν αὐστηρότητά τους). Γνωρίζουν ὅλους μὲ τὴν ἀγάπη τους. ᾿Αγαποῦν ὅλους μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ ἑνὸς Τριαδικοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἀγάπη. ᾿Αγαποῦν ὅλους, ἐπειδὴ οἱ ἴδιοι εἶναι ἀγάπη. Δι᾿ αὐτῶν γνωρίζεις ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ζῆ τὴν ἀλήθεια ὡς κοινωνία ἀγάπης. Τι-μᾶ τὴν κοινωνία ὡς φανέρωσι τῆς Τριαδικῆς θεότητος. Σέβεται τὸν ἄνθρωπο ὡς πρό-σωπο ἐν κοινωνίᾳ.
Καὶ ὁ Θεὸς Λόγος «ἔξω ἑαυτοῦ γίνεται καὶ ἐν πᾶσι κατάγεται» διὰ τὸν πολὺν αὐ-τοῦ ἔρωτα, γιὰ νὰ γίνουν οἱ πάντες κοινωνοὶ τῆς χάριτος καὶ τῆς θεότητός Του. Δὲν ἔρ-χεται νὰ διαφημίση τὸν πλοῦτο τῆς θεότητός Του καὶ νὰ φανερώση τὴ δική μας μηδα-μινότητα καὶ φτώχεια. ᾿Αλλὰ πτωχεύει, «πλούσιος ὤν, ἵνα ἡμεῖς τῇ ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτήσωμεν». Γίνεται ἄνθρωπος καὶ παίρνει τὰ πάντα, ὅσα ἐμεῖς ἔχομε, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, γιὰ νὰ μᾶς δώση τὰ πάντα, ὅσα Αὐτὸς ἔχει, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν κατ᾿ οὐσίαν ταυτότητα. Γιὰ νὰ γίνουν οἱ πάντες υἱοὶ Θεοῦ καὶ θεοὶ κατὰ χάριν.
Δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ “Νέα Κοινωνιολογία”, τεῦχος 30 (ἄνοιξι 2000), σσ. 14-20
