῞Ενας παλιὸς καραβοκύρης μοῦ ἔλεγε: «Εἴχαμε τότε τὰ ἱστιοφόρα. Καὶ δὲν φοβό-μασταν τὴν ἀνοιχτὴ θάλασσα, γιατὶ τὸ πανὶ κρατοῦσε τὸ καράβι, καὶ ἔπαιζε μὲ τὸ κύμα. Δυσκολία πολλὴ συναντούσαμε, ὅταν πλησιάζαμε στὴ στεριά. Καὶ ὅταν πηγαίναμε τοὺς ὑποψήφιους μοναχοὺς στὸ ῎Ορος, ξέραμε ὅτι δὲν θὰ τοὺς ξαναπαίρναμε. Τοὺς χάναμε, δὲν ξανάβγαιναν ἔξω, ὅπως δὲν γυρίζουν πίσω οἱ πεθαμένοι ποὺ τοὺς πᾶνε στὸ κοιμητήριο».
Τὸ ῞Αγιον ῎Ορος τὸ χαρακτήρισε κοιμητήριο, τάφο, ὅπου μπαίνει κανεὶς καὶ δὲν βγαίνει ἔξω. Καὶ εἶχε δίκιο. Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι τὸ ῞Αγιον ῎Ορος εἶναι ἕνα κοιμητή-ριο νεκρῶν σπόρων, ἀπὸ ὅπου βλάστησε μιὰ ἄλλη ζωὴ καὶ ἀνθοφορία.
Τὸ ῞Αγιον ῎Ορος εἶναι κάτι ποὺ σὲ συγκινεῖ βαθύτατα καὶ σὲ ἕλκει. Κάτι ποὺ ἔχει σχέσι μὲ ἕνα θάνατο καὶ μὲ μιὰ ζωή. ῾Ο ὑποψήφιος μοναχὸς ἔρχεται στὸ ῞Αγιον ῎Ορος. Μένει ἐν ἐλευθερίᾳ. Θέλει νὰ δῆ ποιὲς ἀντιδράσεις δημιουργοῦνται μέσα του μὲ τὸ νὰ περνᾶ ὁ χρόνος του σ᾿ αὐτὸν τὸν τόπο. Καὶ οἱ ἀντιδράσεις εἶναι διάφορες, ποικίλλουν κατὰ τὰ πρόσωπα καὶ κατὰ τὶς ἀναζητήσεις των.
᾿Εὰν ἡ κλίσι σου εἶναι γι᾿ αὐτὴ τὴ ζωή, τὴ λογική, τὸν τόπο καὶ τὸ κλίμα, τότε μέ-νεις. Γίνεται ἡ κουρά σου. ῾Οδηγεῖσαι ἀπὸ τὸν Γέροντα στὸ ἅγιο Θυσιαστήριο, ὅπου προσπίπτεις· ὅπου ἀφιερώνεις τὴ ζωή σου. Καὶ τὸ ἅγιο Θυσιαστήριο, ἡ ἁγία Τράπεζα, εἶναι ὁ Τάφος ὁ πανάγιος τοῦ Χριστοῦ, ἀπ᾿ ὅπου ἀνατέλλει ὡς Νυμφίος ἐκ παστάδος φωτεινῆς. Καὶ ἀγαπᾶς ἕνα Τάφο. Καὶ προσπίπτεις στὸν Τάφο, ἐπειδὴ ἀγαπᾶς τὴ ζωή.
Εἰσήγησι σὲ συνέδριο μὲ θέμα “Ἅγιον Ὄρος-ὑπερχιλιετὴς πνευματικὴ ἀκτινοβολία”, στὸ πλαίσιο τῶν ἐκδηλώσεων “Θεσσαλονίκη πολιτιστικὴ πρωτεύουσα τῆς Εὐρώπης”, 27 Νοεμβρίου 1997
