῾Ο ᾿Αββᾶς ᾿Ισαὰκ ὁρίζει ἕνα χῶρο δυσπερίγραπτο, ἂν ὄχι ἀπερίγραπτο. Εἶναι τὸ μυστήριο τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ὅπως βιοῦται σήμερα ἀπὸ ἕναν ἅγιο ὥριμο, ὁλοκληρωτικὰ μεταμορφωμένο, ποὺ ὄχι μόνο βλέπει τὴν ἰσχὺ τῶν κτισμάτων καὶ τῶν ἀθεάτων τὰ κάλλη, ἀλλὰ ἔχει τὴ δύναμι, καθ᾿ ὁμοιότητα Θεοῦ, νὰ δημιουργῆ, ὅπως λέει ὁ ἴδιος, νέους κόσμους.
Κείμενα Aρχιμανδρίτου Βασιλείου Iβηρίτου
Τώρα καὶ πολλὲς δεκαετίες γίνεται λόγος γιὰ μιὰ μεγάλη Σύνοδο ποὺ ἑτοιμάζεται. Κάποιοι λένε νὰ μὴν γίνη. Ἄλλοι προβληματίζονται γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ ὀνομαστῆ ἢ ποιά εἶναι τὰ θέματα ποὺ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίση.
Τὸ δωδεκάορτο τοῦ Σταυρονικήτα εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς τελευταῖες ἐργασίες τοῦ Θεοφάνη καί κορυφαία στιγμὴ στὴν ἱστορία τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰκονογραφίας.
Τὸ δωδεκάορτο τοῦ Σταυρονικήτα εἶναι μιὰ ἀπὸ τὶς τελευταῖες ἐργασίες τοῦ Θεοφάνη καί κορυφαία στιγμὴ στὴν ἱστορία τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰκονογραφίας.
Ὑπάρχουν δύο παραδόσεις στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία: Οἱ πρῶτοι εἶναι «οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν» ποὺ θέλουν νὰ ἐπικρατήσουν καὶ νὰ ὑποτάξουν τοὺς ἄλλους. Καὶ αὐτοὶ ποὺ ζητοῦν νὰ γίνη τὸ θέλημα τοῦ Ἑνός.
Οἱ πρῶτοι σταδιοδρομοῦν πρόσκαιρα καὶ βασανίζουν τὸν κόσμο. Οἱ δεύτεροι ἀναδεικνύονται «κλέος ἀέναον θνητῶν». Ἀνατέλλει ἀπὸ μέσα τους μιὰ αἴγλη ποὺ δὲν δύει ἀλλὰ φωτίζει καὶ ὁδηγεῖ τοὺς ἀνθρώπους.
Οἱ Ἕλληνες εἶναι μικρὸς λαὸς μὲ μεγάλες ἀπαιτήσεις. Ὁ Δημόκριτος ζητᾶ νὰ βρῆ τὴ μία αἰτιολογία τῆς ζωῆς καὶ ὄχι τὴν τῶν Περσῶν βασιλείαν. «Ἔλεγε βούλεσθαι μᾶλλον μίαν εὑρεῖν αἰτιολογίαν ἢ τὴν τῶν Περσῶν οἱ βασιλείαν γενέσθαι». Οἱ ἀπαιτήσεις καὶ ἡ σταδιοδρομία τους ξεπερνοῦν τὴν ἱστορία.
Ἦταν μία ἔκπληξι ὁ θάνατός του ὅπως καὶ ἡ ζωή του. Μία στιγμή, χωρὶς προειδοποιητικά, ἀκούγεται ὅτι ὁ Μητροπολίτης Λαγκαδᾶ ἐκοιμήθη.
Παραξενεύονται ὅλοι καὶ ἀντιδροῦν. Δὲν πιστεύουν σ’ αὐτὸ ποὺ ἀκοῦνε. Λένε, αὐτὸς εἶναι γεμᾶτος ζωή. Δὲν ἔχει σχέσι μὲ τὸν θάνατο.
ΣΥΧΝΑ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ· ΜΗΠΩΣ ὅλο αὐτὸ ποὺ ὀνομάζομε νεοελληνικὸ πολιτισμὸ (ἤθη, ἔθιμα, παιδεία, ἀγωγή...) ἦταν κάτι καλό, εἶχε πράγματι ἀξία, ἀλήθεια καὶ ἑνότητα, ἀλλὰ ἦταν γιὰ μιὰ ἐποχὴ ποὺ πέρασε;
Ὁ Ἄγιος Ἰωάννης φωτίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς ἀστέρας ἀειλαμπής. Εἶναι ἄνθρωπος ταλαντοῦχος καὶ τολμηρός. Ἔχει ἔμφυτο τὸ χάρισμα τοῦ ρήτορα καὶ τοῦ λογοτέχνη. Δὲν τὰ καλλιεργεῖ γιὰ νὰ διακριθῆ καὶ νὰ δοξασθῆ στὸν χῶρο τῆς φθορᾶς.
Ὅλος ὁ κόσμος τὸν γνώρισε ὡς ἕνα δῶρο τοῦ οὐρανοῦ στὴ γῆ. Ἦλθε καὶ ἔφυγε, ἀφήνοντας γιὰ πάντα τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη.
Πολλὲς δεκαετίες πέρασαν γιὰ νὰ γίνη ἡ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Κάποιοι δὲν θεωροῦσαν ἀπαραίτητη τὴ σύγκλησί της. Ἄλλοι προβληματιζόταν γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ ὀνομαστῆ ἢ ποιὰ θέματα πρέπει νὰ ἀντιμετωπίση.