Ἡ θεία Λειτουργία τοῦ μεγάλου Βασιλείου καὶ ἡ θεία Λειτουργία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, μαζὶ μὲ τὶς θεολογικὲς ὁμιλίες τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, μᾶς εἰσάγουν στὸ μυστήριο τῆς Τριαδικῆς Θεότητος καὶ μᾶς φωτίζουν τὸ νόημα τῆς ζωῆς.
Κείμενα Aρχιμανδρίτου Βασιλείου Iβηρίτου
Ὅταν κάποιος θέλη νὰ μιλήση γιὰ ἕνα Ἅγιο ὁλοκληρωτικὰ δοσμένο στὸν θεῖο ἔρωτά του, δειλιάζει συστελλόμενος, ὡς ἀνάξιος καὶ ἀναρμόδιος. Ὅταν θέλη νὰ μιλήση γιὰ τον Ἀββᾶ Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ντοστογιέφσκι, νοιώθει ὅτι σύντομα πρέπει νὰ σταματήση, γιὰ νὰ ἀφήση νὰ δοθῆ ἡ δική τους μαρτυρία.
Ἀκοῦμε γιὰ τὸ θέμα τῆς παιδείας ποὺ ὑπάρχει. Καταλαβαίνουμε τὰ προβλήματα. Δεχόμαστε τὶς δυσκολίες. Ὑπάρχουν καινούργιες συνθῆκες ζωῆς. Βρίσκονται μαζὶ μὲ τὰ ὀρθόδοξα παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος ξένα, ἄλλης καταγωγῆς καὶ ἄλλων παραδόσεων.
Ἀκοῦς συχνὰ νὰ μιλοῦν γιὰ αἰωνιότητα τῆς κολάσεως. Ἀντιδρᾶς μέσα σου καὶ λές: Θέλω νὰ ἀκούσω καὶ νὰ μιλήσω γιὰ τὴν αἰωνιότητα τοῦ Παραδείσου. «Ζωὴν ἦλθες παρασχεῖν καὶ οὐ θάνατον».
Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ διερωτηθῇ: τί νόημα ἔχει μία ἔκθεσι τοῦ Ἁγίου Ὄρους στὸ Παρίσι;
Ὁ σύγχρονος μοναστικὸς βίος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ πανάρχαιος καὶ ἀείζωος ποὺ τρέφεται ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἡ εὐκαιρία ποὺ μᾶς δίδεται μὲ τὴν ἔκθεσι ἁγιορειτικῶν κειμηλίων στὸ Παρίσι εἶναι μεγάλη καὶ μοναδική.
Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ἀναφέρει ὅτι ἡ ἡμέρα τῆς ταφῆς μας εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ σαββατισμοῦ, τῆς ἡσυχίας καὶ τῆς παύσεως τοῦ ἀγῶνος. Μέχρι τότε ὅλοι ἀγωνιζόμαστε καὶ κρινόμαστε.
Δὲν ὑπάρχει ἔργο ἀνθρώπινο ποὺ νὰ μὴν ἔχη ἀρχὴ καὶ τέλος.
Ὁ μοναχισμὸς εἶναι μιὰ ἀφιέρωσι ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρώπου στὴν Ἐκκλησία.