῾Ο ᾿Αββᾶς ᾿Ισαὰκ ὁρίζει ἕνα χῶρο δυσπερίγραπτο, ἂν ὄχι ἀπερίγραπτο. Εἶναι τὸ μυστήριο τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ὅπως βιοῦται σήμερα ἀπὸ ἕναν ἅγιο ὥριμο, ὁλοκληρωτικὰ μεταμορφωμένο, ποὺ ὄχι μόνο βλέπει τὴν ἰσχὺ τῶν κτισμάτων καὶ τῶν ἀθεάτων τὰ κάλλη, ἀλλὰ ἔχει τὴ δύναμι, καθ᾿ ὁμοιότητα Θεοῦ, νὰ δημιουργῆ, ὅπως λέει ὁ ἴδιος, νέους κόσμους.
Καὶ ἐνῶ εἶναι κάτι τόσο μεγάλο, δὲν σοῦ δημιουργεῖ ἴλιγγο, ἀλλὰ ἀντίθετα σὲ ἠρεμεῖ. Σὲ κατευνάζει. Γιατὶ αὐτὸς ἔφτασε στὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, στὴν ἀπερινόητη εὐσπλαχνία, ποὺ ἀγαπᾶ τὴν κτίσι ὅλη.
Εἶναι ἀνώτερος τῶν κτισμάτων, ἔξω ἀπὸ κάθε κίνησι. Καὶ ταυτόχρονα δὲν ὑποφέρει νὰ βλέπη νὰ πονᾶ ἔστω καὶ τὸ ἐλάχιστο πλάσμα. Γι αὐτὸ μετὰ δακρύων εὔχεται ὑπὲρ ὅλης τῆς δημιουργίας, καὶ αὐτῶν τῶν ἑρπετῶν, καθ᾿ ὁμοιότητα Θεοῦ.
῎Ετσι τὸ κείμενο ποὺ τολμᾶ νὰ μιλήση γιὰ τὸν πνευματικὸ κόσμο τοῦ ᾿Αββᾶ ᾿Ισαὰκ δὲν μπορεῖ νὰ τακτοποιηθῆ συστηματικά. Νὰ χωριστῆ σὲ μέρη. Νὰ περικλείση τὴ διδασκαλία του.
Θὰ μιλήση γενικά, ἀποσπασματικά. Θὰ ἀφήση νὰ καταγραφῆ ἡ ἔκπληξι ποὺ ξεσπᾶ σ᾿ αὐτὸν ποὺ πλησιάζει τοῦτο τὸ θαῦμα.
πρώτη ἔκδοση 1981
σελ. 47
