Ὁ Ἄγιος Ἰωάννης φωτίζει τὴν Ἐκκλησία ὡς ἀστέρας ἀειλαμπής. Εἶναι ἄνθρωπος ταλαντοῦχος καὶ τολμηρός. Ἔχει ἔμφυτο τὸ χάρισμα τοῦ ρήτορα καὶ τοῦ λογοτέχνη. Δὲν τὰ καλλιεργεῖ γιὰ νὰ διακριθῆ καὶ νὰ δοξασθῆ στὸν χῶρο τῆς φθορᾶς.
Ο Βασιλεύς της Δόξης
Ὅλος ὁ κόσμος τὸν γνώρισε ὡς ἕνα δῶρο τοῦ οὐρανοῦ στὴ γῆ. Ἦλθε καὶ ἔφυγε, ἀφήνοντας γιὰ πάντα τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη.
Πολλὲς δεκαετίες πέρασαν γιὰ νὰ γίνη ἡ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Κάποιοι δὲν θεωροῦσαν ἀπαραίτητη τὴ σύγκλησί της. Ἄλλοι προβληματιζόταν γιὰ τὸ πῶς πρέπει νὰ ὀνομαστῆ ἢ ποιὰ θέματα πρέπει νὰ ἀντιμετωπίση.
Ἡ θεία Λειτουργία τοῦ μεγάλου Βασιλείου καὶ ἡ θεία Λειτουργία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, μαζὶ μὲ τὶς θεολογικὲς ὁμιλίες τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, μᾶς εἰσάγουν στὸ μυστήριο τῆς Τριαδικῆς Θεότητος καὶ μᾶς φωτίζουν τὸ νόημα τῆς ζωῆς.
Ὅταν κάποιος θέλη νὰ μιλήση γιὰ ἕνα Ἅγιο ὁλοκληρωτικὰ δοσμένο στὸν θεῖο ἔρωτά του, δειλιάζει συστελλόμενος, ὡς ἀνάξιος καὶ ἀναρμόδιος. Ὅταν θέλη νὰ μιλήση γιὰ τον Ἀββᾶ Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ντοστογιέφσκι, νοιώθει ὅτι σύντομα πρέπει νὰ σταματήση, γιὰ νὰ ἀφήση νὰ δοθῆ ἡ δική τους μαρτυρία.
Ἀκοῦμε γιὰ τὸ θέμα τῆς παιδείας ποὺ ὑπάρχει. Καταλαβαίνουμε τὰ προβλήματα. Δεχόμαστε τὶς δυσκολίες. Ὑπάρχουν καινούργιες συνθῆκες ζωῆς. Βρίσκονται μαζὶ μὲ τὰ ὀρθόδοξα παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος ξένα, ἄλλης καταγωγῆς καὶ ἄλλων παραδόσεων.
Ἀκοῦς συχνὰ νὰ μιλοῦν γιὰ αἰωνιότητα τῆς κολάσεως. Ἀντιδρᾶς μέσα σου καὶ λές: Θέλω νὰ ἀκούσω καὶ νὰ μιλήσω γιὰ τὴν αἰωνιότητα τοῦ Παραδείσου. «Ζωὴν ἦλθες παρασχεῖν καὶ οὐ θάνατον».