Ο μοναχὸς πρέπει νὰ γίνη ὁλόκληρος μιὰ αἴσθησι. Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς καὶ ὁ λόγος τῆς ὑπάρξεώς του. ῎Ετσι, τότε μόνο, βλέπει, ἀκούει, αἰσθάνεται, ἠρεμεῖ, προχωρεῖ, ὡριμάζει.
Κάλλος καὶ ἡσυχία στὴν ἁγιορείτικη πολιτεία
Πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια ἡ ἐπιστροφή μου στὸ ῞Αγιον ῎Ορος ἦταν μιὰ μυσταγωγία. ῾Ο ἥλιος ἔδυε. ῾Η θάλασσα ἦταν ἥσυχη. Πλέαμε μακριά ἀπό τὴ χερσόνησο πηγαίνοντας μὲ ἕνα μικρὸ σκάφος ἀπὸ τὴν Οὐρανούπολι κατ᾿ εὐθείαν στὴ Δάφνη.
«Στὴ βράσι κολλᾶ τὸ σίδερο. ῍Η νὰ παντρευτῆς, ὅπως εὐλογεῖ ἡ ᾽Εκκλησία· ἢ νὰ ἔλθης ἐδῶ καὶ νὰ γίνης καλόγερος σωστός. ῎Οχι σὰν καὶ ἐμένα, ποὺ κοιμᾶ-μαι ὁλόρθος, σὰν τὸ μουλάρι.
«Μοναχός ἐστιν ὁ πάντων χωρισθεὶς
καὶ πᾶσι συνηρμοσμένος»
Δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ "Σύναξη", τεῦχος 32 (1989), σσ. 27-39