Πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια ἡ ἐπιστροφή μου στὸ ῞Αγιον ῎Ορος ἦταν μιὰ μυσταγωγία. ῾Ο ἥλιος ἔδυε. ῾Η θάλασσα ἦταν ἥσυχη. Πλέαμε μακριά ἀπό τὴ χερσόνησο πηγαίνοντας μὲ ἕνα μικρὸ σκάφος ἀπὸ τὴν Οὐρανούπολι κατ᾿ εὐθείαν στὴ Δάφνη. ῾Ο ῎Αθωνας φάνηκε σμάραγδος, ὅλος φῶς οὐράνιο. ῾Η χερσόνησος τοῦ ῎Ορους μέσα στὸ ἴδιο θάμβος. Τὰ μοναστήρια ἄσπριζαν κάπως στὴν ἀκροθαλασσιά. Δέν ἦταν θέαμα ἐξωτερικό ποὺ εἴχαμε. Οὔτε κάλλος τῶν αἰσθήσεων. Δὲν ἦταν ἁπλῶς ἥσυχη στιγμή.
῞Ολο τὸ ῎Ορος, ἡ φύσι, ὁ ῎Αθως, τὰ μοναστήρια, τὰ δάση, τὰ βράχια, εἶχαν γεμίσει φῶς ἱλαρόν, εἶχαν ἐμποτισθῆ μὲ κάλλος οὐράνιο. Τὸ ῎Ορος φανερωνόταν ἀοράτως ὡς ὄντως ῞Αγιο. Δέν φαινόταν ἡ προσωνυμία τῆς ἁγιότητος κάτι ἔξω ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ σύστασί του. Καὶ ἔνοιωθες πὼς ἂν κάποιος μποροῦσε νὰ τὸ διαλύση, σὰν ἕνα βῶλο γῆς, ἀπὸ τὴ διάλυσι αὐτὴ θὰ ἔβγαινε φῶς ἄπλετο, εὐωδία ὅπως ἐκείνη ποὺ ἐπλήρωσε τὰ σύμπαντα τὴν ἡμέρα τῆς᾿Αναστάσεως.
«Τὸ κάλλος τὸ φυσικὸν ὡραιότερον ἀνέδειξας ἐξαστράψασα σάρκα θεότητος. Εὐλογοῦμεν, εὐλογημένη Παρθένε, τὸν τόκον σου» .[1]
῾Η ὕλη ἡ ἁγία, ἡ δοσμένη στὸν Θεό, εἶναι «ἔμπλεως» τῆς θείας χάριτος [2]. Οἱ ψυχές τῶν ῾Αγίων περιΐπτανται ὁλοφώτεινες. Τὰ λείψανα τῶν ῾Αγίων ἀναδίδουν ἀενάως τὴν ἴδια ἄκτιστη μαρμαρυγή· οἱ τάφοι τους διαχέουν τὴν ἄρρητη καί ἄκτιστη εὐωδία. Τὸ κάλλος τῆς κατανύξεως, ἡ εὐωδία ἡ οὐράνιος, γεμίζουν τὸν χῶρο.
Εἰσήγησι στὸ Συνέδριο “Ἅγιον Ὄρος: Χθὲς – Σήμερα – Αὔριο”, πο πραγματοποιήθηκε στὴ Θεσσαλονίκη στὶς 29 Ὀκτωβρίου – 1 Νοεμβρίου 1993. Δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ “Σύναξη”, τεῦχος 49 (1994), σσ. 35-39
[1] Παρακλητική, ἦχος γ΄, Κυριακή, ᾠδὴ η΄ τοῦ Κανόνος τῆς Θεοτόκου.
[2] Βλ. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, Πρὸς τοὺς διαβάλλοντας τὰς ἁγίας εἰκόνας, λόγος α΄, 16.