Ὁ μοναχισμὸς εἶναι μιὰ ἀφιέρωσι ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρώπου στὴν Ἐκκλησία.
Γίνεσαι μοναχὸς μέσα στὴ θεία Λειτουργία. Ὁ γέροντάς σου δὲν σὲ παραπέμπει στὴ δική του σύνεσι καὶ ἀρετή. Ἀλλὰ σὲ ὁδηγεῖ στὸ ἅγιο Θυσιαστήριο, στὸ ὁποῖο ἔχει ἐμπιστοσύνη.
Ἀρχίζεις τὴ μοναχικὴ ζωὴ μπαίνοντας στὸ παραδοσιακὸ πρόγραμμα. Ἀσκεῖσαι, κουράζεσαι, νηστεύεις, προσεύχεσαι, μελετᾶς. Ζῆς μέσα στὴν κοινωνία τῶν Ἁγίων, τῶν παλαιῶν καὶ τῶν νέων.
Ὅλη ἡ ἄσκησι καὶ ὁ ἀγώνας δὲν ἔχει σκοπὸ νὰ πετύχης κάτι ἀνθρώπινο καὶ σχετικό. Ἀλλὰ νὰ γίνη τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή σου.
Ὅσο περνᾶ ὁ καιρὸς ἔρχεται φῶς παρακλήσεως. Καταλαβαίνεις ὅτι συμβαίνει κάτι μεγαλειῶδες ποὺ εἶναι θεϊκὸ δῶρο. Βρίσκεσαι στὸ φυσιολογικό σου κλῖμα. Ἐγκεντρίζεται τὸ μπόλι τῆς ὑπάρξεώς σου στὴν καλλιέλαιο. Ὅλα ἀλλάζουν, νοοῦνται ξένως. Ἀνοίγουν οἱ οὐρανοί. Ἀρχίζει νέα ζωή.
Εἰσήγησι στὸ Διεθνὲς συνέδριο περὶ μοναχισμοῦ, στὸ Chambesy τῆς Ἑλβετίας, 30 Ὀκτωβρίου – 1 Νοεμβρίου 2008
