Θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ διερωτηθῇ: τί νόημα ἔχει μία ἔκθεσι τοῦ Ἁγίου Ὄρους στὸ Παρίσι;
Απολυτίκιον – Νύν πάντα πεπλήρωται φωτός
Ὁ σύγχρονος μοναστικὸς βίος εἶναι ὁ ἴδιος ὁ πανάρχαιος καὶ ἀείζωος ποὺ τρέφεται ἀπὸ τὴ λειτουργικὴ θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἡ εὐκαιρία ποὺ μᾶς δίδεται μὲ τὴν ἔκθεσι ἁγιορειτικῶν κειμηλίων στὸ Παρίσι εἶναι μεγάλη καὶ μοναδική.
Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ἀναφέρει ὅτι ἡ ἡμέρα τῆς ταφῆς μας εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ σαββατισμοῦ, τῆς ἡσυχίας καὶ τῆς παύσεως τοῦ ἀγῶνος. Μέχρι τότε ὅλοι ἀγωνιζόμαστε καὶ κρινόμαστε.
Δὲν ὑπάρχει ἔργο ἀνθρώπινο ποὺ νὰ μὴν ἔχη ἀρχὴ καὶ τέλος.
Ὁ μοναχισμὸς εἶναι μιὰ ἀφιέρωσι ὁλοκλήρου τοῦ ἀνθρώπου στὴν Ἐκκλησία.
Αὐτὸ ποὺ γνωρίζομε εἶναι ὅτι ὁ Ἰωάννης σε ἡλικία εἴκοσι ἑνὸς ἐτῶν, μετὰ τὶς σπουδὲς τῆς ρητορικῆς καὶ τῆς θεολογίας, ἔμεινε τέσσερα χρόνια κοντὰ σὲ κάποιο γέροντα ἀσκητὴ σὲ ἕνα βουνὸ ὄχι μακριὰ ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια.
Ἡ ἐποχὴ ποὺ ζῆ ὁ Πανσέληνος (τέλος δεκάτου τρίτου μὲ ἀρχὲς δεκάτου τετάρτου αἰῶνος) εἶναι μεταβατική. Νέες περιπέτειες προμηνύονται –καὶ ἤδη ἔχουν ἀρχίσει– σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύσι.