Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ ἀναφέρει ὅτι ἡ ἡμέρα τῆς ταφῆς μας εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ σαββατισμοῦ, τῆς ἡσυχίας καὶ τῆς παύσεως τοῦ ἀγῶνος. Μέχρι τότε ὅλοι ἀγωνιζόμαστε καὶ κρινόμαστε.
Σήμερα τιμοῦμε τὸν γέροντα Πορφύριο ποὺ εἶναι ἕνα δῶρο Θεοῦ τετελειωμένο.
Δὲν εὐχόμαστε νὰ ὑπῆρχε κάποιος ποὺ νὰ μᾶς ἔδιδε μιὰ ζωντανὴ μαρτυρία τῆς πίστεως. Οὔτε σχολιάζομε κάποιον ἀσκητὴ ποὺ βρίσκεται ἐν ζωῇ, ἀγωνίζεται. Καὶ δὲν ξέρομε πῶς θὰ τελειώση.
Τώρα εἶναι διαφορετικά. Μιλοῦμε γιὰ κάποιον ποὺ ἄρχισε καὶ τελείωσε τὸν ἀγῶνα τῆς ζωῆς μὲ ἕνα ἅγιο καὶ θαυμαστὸ τρόπο. Μπορεῖ νὰ πῆ ἀφώνως στὸν Κύριο ποὺ τὸν ἔστειλε μεταξύ μας: «Τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω».
Ἀλλὰ πάλι δὲν εἶναι εὔκολα τὰ πράγματα. Ἡ περίπτωσι τοῦ γέροντος Πορφυρίου εἶναι κάτι τὸ τελείως ἰδιαίτερο ἀπὸ ἀρχῆς μέχρι τέλους. Εἶναι μία θεοφάνεια, κάτι τόσο ἅγιο καὶ καθαρό, γιὰ τὸ ὁποῖο ταιριάζει ἡ φράσι: «ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων».
Εἰσήγησι σὲ συνέδριο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Χρυσοπηγῆς Χανίων, 10-12 Μαΐου 2007. Δημοσιεύθηκε στὰ πρακτικά: Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης. Ὁρόσημο ἁγιότητος στὸ σύγχρονο κόσμο. Χανιὰ 2008, σσ. 69-80
