Ἡ εὐκαιρία ποὺ μᾶς δίδεται μὲ τὴν ἔκθεσι ἁγιορειτικῶν κειμηλίων στὸ Παρίσι εἶναι μεγάλη καὶ μοναδική. Μᾶς κρίνει πολλαπῶς. Καὶ ἐξηγῶ τὸ γιατί:
Ἐὰν δοῦμε σχηματικὰ τὴν ἱστορία τὴν μετὰ Χριστόν.
Ἔχομε χίλια χρόνια ἑνωμένη τὴν Ἀνατολὴ μὲ τὴ Δύσι. Καὶ χίλια χρόνια περίπου ἔχομε μετὰ τὸ σχίσμα.
Ἡ κάθε μιὰ παράδοσι, ἑλληνικὴ τῆς Ἀνατολῆς καὶ ρωμαϊκὴ τῆς Δύσεως, προσέλαβε καὶ ἀφομοίωσε μὲ τὸν δικό της τρόπο καὶ τὶς δυνατότητες τὸ μήνυμα τῆς καινῆς κτίσεως μὲ τὴ σάρκωσι τοῦ Θεοῦ Λόγου.
Μετὰ τὸ σχίσμα ἡ κάθε μιὰ πλευρὰ ἀκολούθησε τὸν δρόμο της.
Ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία προχωρεῖ στηριζομένη στὴν αὐτοπεποίθησι τῆς δυνάμεως καὶ τὴν ὀρθότητα τῶν ἀπόψεών της. Ὁ Πάπας ἐνεργεῖ πλέον ἀνεμπόδιστα ὡς ἀλάθητος. Συγκεντρώνει ὅλες τὶς ἐξουσίες. Ρυθμίζει τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πολιτείας. Τὰ τακτοποιεῖ ὅλα τὰ θέματα τελεσίδικα, γιὰ νὰ ἡσυχάση. Κατὰ τὸ περίφημο Dictatus τοῦ πάπα Γρηγορίου Ζ΄, ἡ Ρωμαϊκὴ Ἐκκλησία δὲν πλανήθηκε ποτὲ οὔτε πρόκειται νὰ πλανηθῆ («L’Église romaine ne s’est jamais trompée et ne se trompera jamais»). Διορθώνει τὴν Παράδοσι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ἀρχίζει μιὰ καινούργια περίοδος. Λέει ὁ Ἀπόστολος: «δεῖ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται». Τὸ διορθώνει καὶ ἀποφασίζει: δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχουν αἱρέσεις, ὥστε ἡ ζωὴ νὰ προχωρῆ ἤρεμα. Ἡ ρύθμισι γίνεται μὲ τὴν Ἱερὰ Ἐξέτασι, ἡ ὁποία καίει τὰ βιβλία, τὶς ἀπόψεις καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς αἱρετικούς. Γιὰ νὰ λειτουργοῦν δὲ τὰ πράγματα ἀπρόσκοπτα, παπικὴ βούλα ὁρίζει τὰ βασανιστήρια ὡς νόμιμο μέσον ἀνακρίσεως στὶς δίκες τῶν αἱρετικῶν.
Ἡ ἴδια γραμμὴ σαφηνείας δίδεται στὴ θεολογία ποὺ μεταβάλλεται σὲ σχολαστικὴ ἀπασχόλησι καὶ διανοητικὴ ἐπεξεργασία ὅλων τῶν θεμάτων πίστεως καὶ ζωῆς.
Ἐστάλη ὡς ὑπόμνημα στὶς ἐπιτροπὲς (ὀργανωτικὴ καὶ ἐκτελεστικὴ) τῆς ἑτοιμασίας τῆς Ἐκθέσεως τῶν ἁγιορειτικῶν κειμηλίων στὸ Παρίσι (2009) στὶς 14 Ἀπριλίου 2008.
