῾Ο π. ᾽Αθανάσιος, μὲ τὸ πνευματικὸ κριτήριο ποὺ διαθέτει καὶ τὴ μεγάλη γνῶσι τῶν πατερικῶν κειμένων ποὺ ἔχει, μᾶς ἔκαμε μιὰ λαμπρὴ εἰσήγησι. ῾Η ἐργασία του αὐτὴ μᾶς παρουσιάζει πόσο ἔχει προχωρήσει ἡ σημερινὴ Ὀρθόδοξη θεολογία, ποὺ εἶναι σ’ ἕνα βαθμὸ καρπὸς τοῦ Θεολογικοῦ Συνεδρίου τοῦ 1936.
Αὐτὸ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εὐχηθῆ κανεὶς σήμερα, εἶναι νὰ προχωρήσωμε λίγο περισσότερο. Καὶ νὰ κάνωμε, ἂν εἶναι δυνατόν, δική μας τὴ γλώσσα τῆς θείας Λειτουργίας καὶ τῶν Πατέρων, ποὺ εἶναι ἡ μητρικὴ γλώσσα τοῦ ἀνθρώπου.
* * *
Μόνο μέσα στὴν Ὀρθόδοξη θεία Λειτουργία μπορεῖ να ζήση ἀληθινὰ ὁ ἄνθρωπος.
Γι’ αὐτό, εἶναι γνώριμη καὶ κατανοητὴ ἡ φωνὴ τῆς ἀγωνίας τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν λειτουργημένο πιστό.
* * *
Εἶναι μεγάλο πρόβλημα ὁ ἄνθρωπος. Σοῦ γίνεται βάσανο καὶ σταυρὸς ἀνανεούμενος, ἂν θέλης νὰ σεβαστῆς τὴ φύσι του, νὰ μὴ τὸν ἀκρωτηριάσης, ἀλλὰ νὰ τὸν δεχθῆς ὅπως εἶναι.
Γι’ αὐτό, ὅλα τὰ συστήματα, γιὰ ν’ ἀποφύγουν τὸ βάσανο αὐτὸ ποὺ δημιουργεῖ ὁ ἄνθρωπος, μὲ προκρούστεια μέθοδο τὸν φέρνουν στὰ μέτρα τους, κάνοντάς τον ἄτομο, μονάδα παραγωγῆς. Καί οἱ ἰδεαλισμοὶ τὸν ἐμπαίζουν μὲ ἀνυπόστατους ρομαντισμούς, ἀφήνοντας πεινασμένο, ἀμεταμόρφωτο καὶ νεκρούμενο τὸ σῶμα τῆς ὑπάρξεώς του.
Σχόλιο Α΄ στὴν εἰσήγησι τοῦ -τότε- Ἱερομονάχου Ἀθανασίου Γιέβτιτς («Λετιουργία καὶ Πνευματικότης») στὸ Β΄ Συνέδριο Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ποὺ διεξήχθη στὴν Ἀθήνα ἀπὸ 12 ἕως 19 Αὐγούστου 1976, στό: “Πρακτικὰ Δευτέρου Συνεδρίου Ὁρθοδόξου Θεολογίας”, Ἀθήνα 1980, σσ. 126-130
