Κείμενα Aρχιμανδρίτου Βασιλείου Iβηρίτου

Ζωὴν ἦλθες παρασχεῖν καὶ οὐ θάνατον

Ἀκοῦς συχνὰ νὰ μιλοῦν γιὰ αἰωνιότητα τῆς κολάσεως. Ἀντιδρᾶς μέσα σου καὶ λές: Θέλω νὰ ἀκούσω καὶ νὰ μιλήσω γιὰ τὴν αἰωνιότητα τοῦ Παραδείσου. «Ζωὴν ἦλθες παρασχεῖν καὶ οὐ θάνατον».

Ναί, ἀλλὰ δὲν ἀναφέρεται συγκεκριμένα ἀπὸ τὸν Κύριο στὸ Εὐαγγέλιο γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ γιὰ τὴν αἰώνια κόλασι; Δὲν τὸ ἐπικυρώνουν αὐτὸ οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας; Ἔτσι εἶναι, καὶ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ ἀρνηθῆ. Ἀλλὰ μέσα στὸ κλίμα καὶ στὸ Πνεῦμα ποὺ «ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας», ὅλα ἑρμηνεύονται ἀναστάσιμα καὶ σωτήρια. Καὶ αὐτὴ τὴ σωτηρία τῆς Ἀναστάσεως ἔχομε ἀνάγκη ὅλοι.

Πρὶν ὅμως καταφύγης ἐκεῖ ὅπου ἡ ἀλήθεια, ἕνα σμῆνος σοφῶν καὶ συνετῶν σπεύδουν νὰ σοῦ δώσουν ἀπαντήσεις.

Οἱ μὲν σοφοὶ θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους τολμηρὸ καὶ προοδευτικό. Ἡ γενικὴ τάσι καὶ ἡ ἑρμηνεία τους –χωρὶς νὰ τοὺς στοιχίζη– εἶναι ὅτι ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης δὲν μπορεῖ νὰ καταδικάση σὲ αἰώνια κόλασι κάποιον ἁμαρτωλό…

 

Δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ “Σύναξη” (τεῦχος 121 [2012], σσ. 73-79)

TOP

ΚΑΛΑΘΙ ΑΓΟΡΩΝ 0