῾Η «τῶν σαλευομένων μετάθεσις» ἀποκαλύπτει τῶν αἰωνίων τὸ ἄπτωτο, ἀκίνητο καὶ ἀεικίνητο.
῞Ολη ἡ ἐξωτερικὴ ἀσυναρτησία, τὴν ὁποία μπορεῖ κανεὶς στὴν ἀρχὴ νὰ βρῆ, στὸν παραμέσα χῶρο βλέπει νὰ ὑπάρχη σὰν ζωὴ ἐχεφροσύνης μὲ μιὰ ἄριστη περιχώρησι καὶ κυκλοφορία τοῦ αἵματος.
῾Ο αὐτοεξευτελισμός καὶ αὐτοδιασυρμὸς ποὺ ἐπίμονα γίνεται ἀπὸ τὸν συγγραφέα δὲν τὸν ρίχνει στὰ μάτια τοῦ ἀναγνώστη, τὸν ἐξαφανίζει, τὸν θανατώνει. Καὶ τὸν κάνει νὰ παρουσιάζεται «ἐν ἑτέρᾳ μορφῆ» μπροστά μας «ὡς ἐκ νεκρῶν ζῶν».
Τὸ ἀνίλεο χτύπημα ποὺ γίνεται ἀπὸ τὸν ἴδιο εἶναι κάτι σκληρό, ποὺ χτυπᾶ ἄσκημα σ’ ἕναν ποὺ βασανίζεται μάταια νὰ σώση τὴν «ἀξιοπρέπειά» του. Στὸ τέλοςτέλος ὅμως βλέπει κανεὶς πὼς ὅλα τὰ ἄσχετα ἔχουν σχέσι. ῞Ολα τὰ ἀνισόρροπα μιλοῦν ἔλλογα καὶ ἐναρμόνια. ῞Οσα φαίνονται ὑπέρμετρα καὶ σκληρά, ἐνσταλάζουν ρανίδες ἀληθινῆς παρακλήσεως, βαθιᾶς παρηγοριᾶς στὰ ἔγκατα τοῦ ἀνθρώπου.
Τὸ κακὸ εἶναι ὅτι πολυσυνηθίσαμε νὰ ζοῦμε ἔξω ἀπὸ τὴν ᾿Εκκλησία, στὸν ἄκαμπτο χῶρο τοῦ ὀρθοῦ λόγου, ποὺ μᾶς ἔφερε στὸ ἀπαγχονίζον παράλογο.
Παρουσίαση τοῦ βιβλίου τοῦ Νίκου Γ. Πεντζίκη “Ὁμιλήματα”, ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ “Εὐθύνη”, τεῦχος 15 (1973), σσ. 139-140
