Κείμενα Aρχιμανδρίτου Βασιλείου Iβηρίτου

Ὁ Γέρων Γαβριὴλ Διονυσιάτης, στὴ μνήμη του

Δυσκολεύομαι νὰ μιλήσω γιὰ τὸν Γέροντα Γαβριήλ, γιατὶ δὲν θὰ πῶ τὴν ἀλήθεια γι’ αὐτόν. Δὲν μπορῶ νὰ μεταφέρω, ἔστω καὶ λίγο ἀπὸ τὸ μυστήριο καὶ τὴ χάρι τοῦ κόσμου του. Δὲν σκιαγραφεῖς τὴ μορφὴ τοῦ παπποῦ, οὔτε ἀναφέροντας μερικὰ γνωρίσματα ἢ ἀρετές του οὔτε καταγράφοντας τὸ ἱστορικὸ τῆς ζωῆς του.


Μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι γεννήθηκε τό 1886· ἦρθε στὸ ῞Αγιον ῎Ορος τὸ 1910· ἔγινε ἡγούμενος τὸ 1936· ἐκοιμήθη τὸ 1983. ῞Ολα αὐτὰ εἶναι ἀληθινά, δὲν ἀποδίδουν ὅμως αὐτὸ ποὺ ἦταν ὁ παππούς.
Δύο λέξεις ποὺ κάπως σωστὰ μιλοῦν γιὰ τὸν χαρακτήρα του εἶναι ἡ ὡριμότης καὶ ἡ ἰσορροπία. Τὰ πάντα σ’ αὐτὸν εἶχαν τὴ σφραγίδα τῆς ὡριμότητος, ἐπήγαζαν αὐθόρμητα, μόνα τους, ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ὑπάρξεώς του. ῾Η κάθε ἐνέργειά του, ὁ λόγος του, ἡ συμπεριφορά του, ἀλλὰ καὶ ἡ ἴδια ἡ ἐμφάνισι τοῦ προσώπου του, ἔλεγαν τὸ ἴδιο. ῏Ηταν γνήσιος καὶ ἀληθινὸς σ’ ὅλη του τὴ ζωὴ καὶ τὶς ἐκδηλώσεις. Εἶχε τὸ καλύτερο κοινόβιο στὸ ῞Αγιον ῎Ορος, ὅταν ὁ μοναχισμὸς ἦταν περιφρονημένος καὶ ἀγνοημένος. ῎Εσωσε τὴ Μονή του καὶ τὸ ῎Ορος ἀπὸ πολλοὺς κινδύνους μὲ τὴ σύνεσι ποὺ τοῦ εἶχε χαρίσει ὁ Θεός. ᾽Απὸ τὴν ἐποχὴ τῆς τουρκοκρατίας, μέσῳ τῶν δύο παγκοσμίων πολέμων, τοῦ ἐμφυλίου διχασμοῦ, τῆς ἑπταετίας, ἔφθασε μέχρι τῶν ἡμερῶν μας. Σ᾽ ὅλη αὐτὴ τὴν περίοδο εἶναι αἰσθητὴ γιὰ τὸ ῞Αγιον ῎Ορος ἡ παρουσία τοῦ Γέροντος Γαβριὴλ Διονυσιάτου. Μπορεῖ νὰ ὀνομασθῆ ὁ ἡγούμενος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος καὶ ὁ ἡγούμενος τῶν ἡγουμένων, γιὰ τὴν εὐρύτητα ποὺ τὸν διέκρινε. Στὶς Διπλὲς ῾Ιερὲς Συνάξεις τῆς ῾Ιερᾶς Κοινότητος, ὅπου παραπέμπονται τὰ σοβαρότερα θέματα τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, ὁ καθηγούμενος Γαβριὴλ εἶχε πάντοτε τὸν τελευταῖο λόγο. Τὴν τοποθέτησί του χαρακτήριζε σύνεσι πολιότητος καὶ αἴσθησι ἀπόλυτη τῆς ἑκάστοτε καταστάσεως καὶ πραγματικότητος. ᾽Εξέφραζε τὴ συνείδησι τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, ἀνέπαυε τοὺς μοναχοὺς καὶ μποροῦσε ἄνετα νὰ διαπραγματευθῆ μὲ τοὺς ἑκάστοτε πολιτικοὺς ἄρχοντες.

 

Δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ “Σύναξη”, τεῦχος 9 (1984), σσ. 49-50

TOP

ΚΑΛΑΘΙ ΑΓΟΡΩΝ 0