Τὸν Τσαρούχη τὸν γνώρισα γέρο στὸ ῞Αγιον ῎Ορος, ὅταν ἐρχόταν καὶ παρακολουθοῦσε τὴ Μεγάλη ῾Εβδομάδα. ῏Ηταν ἄνθρωπος ὥριμος, μὲ βαθιὰ σοφία καὶ ἀνθρωπιά, ποὺ γιὰ νὰ φτάσης, πρέπει νὰ ἔχης πονέσει πολὺ καὶ νὰ εἶσαι εὐγνώμων γι᾿ αὐτό. Εἶχε μέσα του σαφήνεια καὶ τόλμη, ποὺ ἔμοιαζε μὲ τὴ σαφήνεια καὶ τὴν τόλμη τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους.
῎Ετσι, δὲν μπορεῖς, οὔτε ἔχει νόημα, μιλώντας γιὰ τὸν Τσαρούχη, νὰ ἀπαριθμήσης τὰ προσόντα καὶ τὶς ἱκανότητές του. Αὐτὸ ποὺ τοῦ χαρίσθηκε, εἶναι ἡ σύνθεσις καὶ ἡ ὑπέρβασις ὅλων, καὶ ἡ ἄφιξί του διὰ τῆς ἀληθοῦς μετανοίας στὸ μακάριον τέλος, ποὺ καταυγάζει τὸν ἄνθρωπο μὲ ἱλαρὸν φῶς ἁγίας δόξης.
῾Ο Τσαρούχης δὲν ἦταν ἕνας ἁπλὸς καλλιτέχνης ἢ στοχαστής. Τέτοιους ἔχομε πολλούς. ῏Ηταν πνευματικὸς ἄνθρωπος, μὲ τὴν ἀληθινὴ σημασία τοῦ ὅρου. Καὶ σὲ μιὰ ἁπλή του φράσι περιέκλεισε καὶ ἀπεκάλυψε ὅλο τὸ πνευματικό του μεγαλεῖο καὶ τὴ δύναμι.
῞Οταν τὸν ρώτησα ἂν εὐτύχησε στὴ ζωή του, εἶπε: «Τώρα, μὲ τὰ γεράματα καὶ τὴν ἀρρώστια, νοιώθω εὐτυχισμένος, γιατὶ βρῆκα αὐτὸ ποὺ ζητοῦσα. ῞Οταν ἤμουν νέος, ἤμουν δυστυχής, γιατὶ ἔψαχνα ὅλα αὐτά, καὶ δὲν τὰ εὕρισκα».
Δημοσιεύθηκε στὸν συλλογικὸ τόμο γιὰ τὸν Γιάννη Τσαρούχη “Ὡσεὶ μῦρα”, Ἀθήνα 1998, σσ. 21-24
