Ὅταν κάποιος θέλη νὰ μιλήση γιὰ ἕνα Ἅγιο ὁλοκληρωτικὰ δοσμένο στὸν θεῖο ἔρωτά του, δειλιάζει συστελλόμενος, ὡς ἀνάξιος καὶ ἀναρμόδιος. Ὅταν θέλη νὰ μιλήση γιὰ τον Ἀββᾶ Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ντοστογιέφσκι, νοιώθει ὅτι σύντομα πρέπει νὰ σταματήση, γιὰ νὰ ἀφήση νὰ δοθῆ ἡ δική τους μαρτυρία.
Αὐτοὶ δὲν προσφέρουν κάτι συνηθισμένο καὶ πρόσκαιρο ποὺ πέτυχαν μὲ τὴ δουλειὰ καὶ τὶς ἱκανότητές των. Ἀλλὰ δίδουν κάτι μοναδικὸ καὶ ἀΐδιο. Αὐτὸ εἶναι ἡ ἔκπληξι ποὺ τοὺς χαρίστηκε μετὰ ἀπὸ πολὺ ἀγῶνα καὶ ὑπομονή. Ξεπερνᾶ τὰ ἀνθρώπινα καὶ γεμίζει τὸν κόσμο μὲ ἐλπίδα ἀκαταίσχυντη.
Τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ τὸν αἰσθάνεσαι ὡς ἕνα πνευματικὸ φαινόμενο θείας εἰρήνης καὶ χαρᾶς, ποὺ τοῦ χαρίστηκε μετὰ ἀπὸ μακρὺ ἀγῶνα στὴν ἐσωτέρα ἔρημο τῆς ἀσκήσεως καὶ τὴν προσφορὰ τῶν πάντων στὸν Θεό.
Βλέπεις νὰ κοχλάζη τὸ εἶναι του ὁλόκληρο ἀπὸ θεῖο ἔρωτα. Τὰ πάντα κινοῦνται ἀπὸ τὴ ζέσι τοῦ Πνεύματος. Αὐτὴ ρυθμίζει τὴ ζωή του καὶ πλάθει τὸν λόγο του, βάζει τὴν κάθε λέξι στὴ θέσι της.
Ὁμιλία ποὺ ἐκφωνήθηκε στὴ Μόσχα στὶς 11 Ὀκτωβρίου 2013 σὲ διεθνὲς συνέδριο μὲ θέμα: «Ὁ ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σῦρος καὶ ἡ πνευματικὴ κληρονομιά του»
