Μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, ποὺ σφράγισε τὴν ἐποχή μας ὁλόκληρη μὲ τὴ θεολογική του παρουσία, ὑπεστήριξε μὲ πάθος ὅτι ὁ ἑλληνισμὸς ἔχει καταστῆ αἰώνια κατηγορία τοῦ χριστιανισμοῦ. ῎Οχι ὁ φυλετικὸς ἑλληνισμός, ἀλλὰ ὁ ἑλληνισμὸς τοῦ δόγματος, τῆς λατρείας καὶ τῆς εἰκόνος.
Ζώντας στὸ ῞Αγιον ῎Ορος, μέσα στὴν ἱερουργία καὶ στὸ μέλος τῆς θείας Λειτουργίας καὶ τῶν ἀκολουθιῶν· καὶ γνωρίζοντας ἐκεῖ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας, συνειδητοποιεῖς τὴ σημασία τῶν λόγων τοῦ μεγάλου Ρώσου θεολόγου γιὰ τὴν ἑλληνικότητα καὶ τὴν καταγωγὴ τοῦ δόγματος καὶ τῆς λατρείας.
Μελετώντας τὸ βιβλίο τῆς κ. Εὐφροσύνης Δοξιάδη ἀντιλαμβάνεσαι καὶ τὸν λόγο γιὰ τὶς εἰκόνες· πόσο καὶ πῶς κατάγονται ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ εἰκαστικὴ παράδοσι καὶ τέχνη.
Καὶ ἐνῶ δὲν εἶναι πρωτάκουστες οἱ ἀπόψεις ὅτι τὰ Φαγιοὺμ εἶναι πρόδρομος τῶν εἰκόνων, ὅμως μόνον ἐντρυφώντας στὸ θαυμαστὸ βιβλίο τῆς Εὐφροσύνης Δοξιάδη νοιώθεις νὰ ἀναδύεται μπροστά σου μιὰ χαμένη Ἀτλαντίδα, νὰ βρίσκεται ὁ κρίκος τῆς ἁλυσίδας ποὺ ἑνώνει τὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ τέχνη μὲ τὶς εἰκόνες τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Απὸ τὴν ἀνθρώπινη εὐαισθησία καὶ τέχνη φτάνομε στὴ θεανθρωπία καὶ στὴ λειτουργικὴ εἰκόνα τῆς ᾿Εκκλησίας.
Ὁμιλία ποὺ δημοσιεύτηκε στὴν ἐφημερίδα “Τὸ βῆμα” (7 Ἰουνίου 1998, σσ. 23, 28-29)
